Endodontik Tedavi Görmüş Posterior Dişlerin Restorasyon Seçiminde Uzmanlığın Etkisi Var Mıdır?

Abstract

Amaç: Bu çalışmanın amacı endodontik tedavi görmüş alt birinci daimi molar dişlerin restorasyonunda endodonti uzmanları, restoratif diş tedavisi uzmanları, protetik diş tedavisi uzmanları ve pratisyen diş hekimlerinin seçimleri arasındaki farkları değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Altı tane çekilmiş daimi alt birinci molar dişin fotoğraflarıyla birlikte klinik bir senaryoyu ana hatlarıyla sunan web tabanlı bir anket geliştirildi. Katılımcılardan her bir vaka için sunulan yedi tedavi seçeneği arasından tercih ettikleri restorasyon tipini seçmeleri istendi. Uzmanlık alanı, mesleki tecrübe yılı, kurum, cinsiyet ve tedavi seçenekleri arasındaki ilişkiyi belirlemek için Ki-kare testi kullanıldı. Bulgular: Anket, ulaştırılan alıcıların toplamda %55,8’i tarafından tamamlandı. Sonuçlar uzmanlık alanına göre karşılaştırıldığında, mine-sement birleşimindeki çanak şeklinde kavite vakası (p<0.175) dışında tüm vakalar için katılımcıların yanıtları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p<0.05). Tüm katılımcıların yanıtları kurumlarına göre incelendiğinde, uygulanan tedavi yöntemi açısından tüm vakalar için istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık gözlendi (p<0.05). Sonuç: Bu çalışma, endodontik tedavi görmüş dişlerin restorasyon seçiminde, diş hekimliğinde uzmanlık dalları arasında önemli farklılıklar olduğunu göstermiştir.Aim: This survey study aims to evaluate the treatment approaches of Turkish dentists and endodontists toward fracture of the endodontic instrument during root canal treatment. Materials and Methods: A survey comprised of 19 questions was distributed to dentists through the database of Turkish Dental Association. The participants were asked to answer questions about their demographic characteristics, habits of getting the patient’s consent before starting the treatment, attitudes on informing the patient after intracanal instrument fracture, the part of the root canal that instruments fracture more frequently, use of any radiographic imaging for locating the fractured instrument (FI), their treatment approaches, and follow-up preferences. The data were analyzed with the SPSS program. Chi-square test was used to compare categorical variables. The significance level was set to p<0.05. Results: 360 dentists, 51 of whom were endodontists, participated in the study. 43.1% of the participants got the patient’s consent, and 53.9% informed the patient when the instrument fractured. In these respects, the difference between dentists and endodontists is statistically significant in favor of endodontists (p<0.001). 93.9% of the participants benefited from an imaging system, primarily periapical radiography (90.9%). The endodontic instruments appeared to fracture in the apical root third more frequently (90.8%). The participants preferred removing the FI in the coronal, by-passing them in the middle, and leaving them in the apical root third. Except for those fractured in the apical root third, endodontists did not extract the tooth. The first instrument choice of the participants was Ultrasonics (66.9%) for FI removal and K-file (62.9%) for the by-pass. 88.1% of the participants followed up their patients after instrument fracture. Conclusion: Although Turkish dentists’ approach to intracanal instrument fractures is consistent with other countries, there are deficits in getting the patient’s consent before root canal treatment and informing the patient after intracanal instrument fracture.